Türk tasavvuf edebiyatı sahasında kendine has bir tarzın kurucusu olan Yunus Emre, (bkz:Ahmed Yesevî) ile başlayan tekke şiiri geleneğini özgün bir söyleyişle Anadolu'da yeniden ortaya koymuştur. Yalnızca halk ve tekke şiirini değil, divan şiirini de etkileyen Yunus Emre, tasavvufla beslenen dizelerinde insanın kendisiyle, nesnelerle ve Allah ile olan ilişkilerini işledi ve ölüm, doğum, yaşama bağlılık, ilahi adalet, insan sevgisi[11] gibi konuları ele aldı.
