i̇nsanlığımı yitirirken - osamu dazai
10/10
“acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler.”
görmezden geliyoruz. başka birini tanımanın imkansızlığını. yani, anlamanın ve anlaşılmanın imkansızlığını.”
“dış dünyaya durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü.”
hayatı en uçlarda yaşayıp defalarca kez intihar girişiminde bulunan bir yazarın bizlere sunduğu tamamiyle otobiyografik özellikler taşıyan sağlam bir kitap.
daha doğrusu sağlam bir psikoloji isteyen bir kitap.
kitapta yozo, tıpkı dazai’nin kendisi gibi yaşamayı asla önemsemeyen bir karakter. hayatı yaşarken işi eğlenceye vurup, soytarılıkla ömrünü uzatmaya çalışan bir kahraman.
zaman geçtikçe uyuşturucu kullanmaya, hayat kadınlarıyla olmaya başlar. hayat onun için hiç de önem verilecek bir şey olmadığı için intihar etmeyi dener. özellikle de alkolü, sigarayı ve uyuşturucuyu yozo’nun annesiz yaşadığı oral dönem eksikliklerini gidermede kullandığını söylemek mümkün.
kitapta yalnızlık, anlaşılmazlık, yaşamdan uzaklaşma duygusu öylesine güzel işlenmiş ki kitap içimi yavaş yavaş öldürdü diyebilirim. özellikle de ailevi sorunların işlendiği kısımlardan insanın artık kendiyle bağını koparmaya çalıştığı intihar denemeleri çok gerçek. yozo’nun dazai’den bir farkı olmadığını görebiliyorum.
sağlam bir psikoloji isteyen bu kitabı depresif zamanlarınızda okumanızı önermem. olabildiğince iyi hissettiğinizde okusanız bile kendinize gelemeyeceksiniz. bir süre japon edebiyatından uzak dursam iyi olur dedirtti
10/10
“acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler.”
görmezden geliyoruz. başka birini tanımanın imkansızlığını. yani, anlamanın ve anlaşılmanın imkansızlığını.”
“dış dünyaya durmaksızın gülümseyen yüzümü gösterirken, iç dünyam ölüydü.”
hayatı en uçlarda yaşayıp defalarca kez intihar girişiminde bulunan bir yazarın bizlere sunduğu tamamiyle otobiyografik özellikler taşıyan sağlam bir kitap.
daha doğrusu sağlam bir psikoloji isteyen bir kitap.
kitapta yozo, tıpkı dazai’nin kendisi gibi yaşamayı asla önemsemeyen bir karakter. hayatı yaşarken işi eğlenceye vurup, soytarılıkla ömrünü uzatmaya çalışan bir kahraman.
zaman geçtikçe uyuşturucu kullanmaya, hayat kadınlarıyla olmaya başlar. hayat onun için hiç de önem verilecek bir şey olmadığı için intihar etmeyi dener. özellikle de alkolü, sigarayı ve uyuşturucuyu yozo’nun annesiz yaşadığı oral dönem eksikliklerini gidermede kullandığını söylemek mümkün.
kitapta yalnızlık, anlaşılmazlık, yaşamdan uzaklaşma duygusu öylesine güzel işlenmiş ki kitap içimi yavaş yavaş öldürdü diyebilirim. özellikle de ailevi sorunların işlendiği kısımlardan insanın artık kendiyle bağını koparmaya çalıştığı intihar denemeleri çok gerçek. yozo’nun dazai’den bir farkı olmadığını görebiliyorum.
sağlam bir psikoloji isteyen bu kitabı depresif zamanlarınızda okumanızı önermem. olabildiğince iyi hissettiğinizde okusanız bile kendinize gelemeyeceksiniz. bir süre japon edebiyatından uzak dursam iyi olur dedirtti
