dünyanın çocukluğuma göre çok renksiz gelmeye başladığı an büyüdüğümü anladım. gelip geçip bakmadığın manzaralara artık bir anlam yüklüyorum, neşeli olarak algıladığım şarkılar artık beni hüzünlendiriyor ve birini kaybettiğimde acısını kalbimde daha baskın hissetmem benim büyüdüğümün göstergesi.
büyümek sorun değil de ne yapacağı konusunda bir planın yoksa büyümek kötü bir şey.
bana verilen sözleri kendim tutmayı öğrendiğimde büyüdüğümü anladım. hayatımdaki herkesin bir gün gidebilme ihtimallerini kabullendiğimde, bende açılıp kanayan hatta artık kanamaktan kuruyan ne kadar yara varsa hepsini kendi ellerimle iyileştirdiğimde, kendimden başka kimseye ihtiyacım olmadığını anladığımda, büyüdüğümü anladım.
“Eskiden yaşansa dokuz köyü ateşe vereceğin şeylere zamanla kibrit bile yakmıyorsun. Tahammül etmeyi ve şaşırmamayı öğreniyorsun. Artık hiç bir şeye şaşırmadığını fark ettiğin gün büyüdüğünü de fark etmiş oluyorsun aslında.”
Nilgün Marmara
“Eskiden yaşansa dokuz köyü ateşe vereceğin şeylere zamanla kibrit bile yakmıyorsun. Tahammül etmeyi ve şaşırmamayı öğreniyorsun. Artık hiç bir şeye şaşırmadığını fark ettiğin gün büyüdüğünü de fark etmiş oluyorsun aslında.”
Nilgün Marmara
omuzlarimizdaki yukun arttigini hissettigimiz, etrafimizdakilerin bizden beklentilerinin arttigi, gelecek icin cok fazla plan yaptigimiz, yapacagimiz bir suru gorev ve sorumluluk oldugu zaman buyudugumuzu anlariz. ve 'simdiki aklim olsaydi' derseniz bir gun buyumussunuzdur.
