Nazık hikmet memleket, memleket nazım hikmet
Bazen bir insanı acısıyla, tatlısıyla, hüzün, keder bir arada sevmek istersin ya hatta gözünde hep saftır o kişi dünya suçlu olan taraftır ben sanatını en güzel şekilde icra eden sanatçılarımıza işte böyle bir sempati duyuyorum. Bizi ilgilendiren kısım işini nasıl yaptığı olmalı kanımca. Tabi bu durumu abartıp yüz kızartıcı suçlardan bahsetmiyorum. Mesela sanata; ideoloji, siyaset alet oluyor. Sırf kendi düşüncesinden değil diye sanatını en iyi yapanlardan olsada bazı kesim insanlarımız o değerli sanatçıları bir hiç ilan edebiliyor. İşte ben Nazım Hikmet’i – Mavi Gözlü Dev’i- severken, şiirlerini gururla okurken, hatta çevremdeki insanlara anlatırken hep yargılandım bu zamana kadar çok üzücü olsada. Neden sanatçıyı sadece sanatını nasıl yaptığına dair eleştiremiyoruz ki? Neden o kaleme aldığı muhteşem eserlere dalıp dalıp gidemiyoruz da dayatılan belli kalıplar çerçevesinde yaşamayı kendimize görev biliyoruz? olmamalı sanata sanatçıya verilen değer bu denli olmamalı. Ulu önderimin her şey olabilirsinizde sanatçı olamazsınız dediği ülkeme noldu? Hayatın her alanında rastlar olduk artık bu değer bilmezlere . Ben şu ne zaman öleceğimi bilmediğim dünyada fikirlerimi rahatça tartışabildiğim, yeni bakış açıları üretebildiğim, farklı fikirleri benim görüşüme uymazsa bile saygıyla dinleyebildiğim bir ütopya hayal ediyorum ve sanırım sadece hayalde kalıyor. Sevgili Nazım keşke kendi vatanında can verebilseydin. Keşke sevdalısı olduğun bu topraklardan bir kaçak gibi ayrılmak zorunda kalmasaydın. Keşke mezarın şu memleketim dediğin bozkırlarda olabilseydi. Çok keşkeler sığar kıymetini hiç mi hiç bilemediğiz büyük ustaya ve ölüm kıymetli yapar ancak. Ama çok geç olmuş olur o zamanda. Ne şiirlerini yazabileceği bir kalemi vardır artık ne de edebiyatımıza katacağı şaheserleri… Ölüm her şeyi silerde bir sanatçının acılarla dolu yaşam öyküsünü, yurduna tutunma çabalarını, her ne yaşarsa yaşasın Mısırda yine vatanına bağlı olduğunu gururla haykırışını silemez.
Bu satırları çok sevdiğim bir eseriyle sonlandırmak istiyorum:
“Sen sabahlar ve şafaklar kadar güzelsin
Sen ülkemin yaz geceleri gibisin
Saadetten haber getiren atlı kapını çaldığında
Beni unutma
Ah saklı gülüm
Sen hem zor hem güzelsin
Şiirlerimin ılıklığında açılmalısın
Sana burada veriyorum hayata ayrılan buseyi
Sen memleketim kadar güzelsin “
